Vermanen

De doopsgezinden noemden hun plaats van samenkomst doorgaans liever de vermaning en in Giethoorn de ‘vermaenige’ (Fries: Fermanje). Ook de voorganger kon vermaner genoemd worden. Dit is een woord dat nu verder weinig meer wordt gebruikt want het klinkt niet helemaal goed in onze oren dat je vermanend zou worden toegesproken. Dit klinkt zelfs uitgesproken moralistisch en betweterig.  Veel mensen hebben geen verlangen om zo toegesproken te worden, laat staan de les te worden gelezen. Wij houden daar niet zo van. Ook de uitdrukking ‘iemand ergens op aanspreken’ ligt vaak al gevoelig. Mogelijk vanwege dezelfde moralistische ondertoon, maar vooral omdat we er zo aan gewend zijn geraakt om ons eigen ding te doen.

Als het om vermanen gaat ligt het accent echter meer op uitdaging en bemoediging. De stimulans om trouw te zijn aan je overtuiging en aan je keuze om te leven in vrede en verbondenheid. Vermanen heeft dan eerder met ‘jezelf vermannen’ te maken dan met het bekende vingertje waarmee je tegen een ander zegt wat hij of zij volgens jou niet goed doet. Soms moet je toch gewoon jezelf aanpakken, zelf dingen onder ogen zien en de moed bijeenrapen om opnieuw beginnen. Het kan helpen om in deze tijd dat iedereen in zijn eigen bubbel zit, je in de vermaning je even te laten onderbreken, iets anders te horen, iets de kans geven om boven te komen, je bewust te worden. In het Engels noemt men dit challenge & comfort.